spring is about to bloom!

In 2021, toen Paul en Michèle begonnen samen te werken, was dat voor beiden onontgonnen terrein. Michèle’s foto’s deden Paul denken aan zijn studie geologie waarvan hij had genoten. Beducht en behoedzaam bracht hij hier en daar wat accenten op haar foto’s aan. Michèle spoorde hem aan meer te durven. En dat deed hij.

Paul en Michèle waren allang bewonderaars van elkaars werk op Instagram. Toen zij hem uitnodigde om haar afbeeldingen te beschilderen, stemde hij daar enthousiast mee in. Ze begonnen te experimenteren. Gaandeweg werd hun samenwerking vanzelfsprekender en organischer, en inmiddels heeft zich een symbiotische relatie ontwikkeld waarin beiden zich laten inspireren door elkaars denken en doen. Hun samenwerking heeft iets ritmisch, iets dynamisch.

Vanaf 6 april zullen ze hun nieuwe gezamenlijke werk tentoonstellen in de blooming gallery van blooming hotel in Bergen. Het werk is groot, gedurfd, compromisloos en viert het leven: het toont de natuur en de mens als gelijke, want dat is wat ze zijn.

Ze durven uitdrukking te geven aan wat ze werkelijk voelen en denken. Mensen maken deel uit van de natuur, net als alle andere natuurlijke elementen. De problemen waarmee de mensheid nu te kampen heeft komen voort uit onze ontkenning van die eenheid. Die moeten wij weer vinden.

Het werk onderzoekt vele aspecten van de relatie tussen natuur en mensheid. Het verbeeldt zowel onze beladen, complexe en gespannen verhouding tot de natuur als de omarming van het een-zijn. En alles daar tussenin. De natuur is er niet om door ons bewonderd, geobserveerd of overheerst te worden. Wij vormen de natuur, net zoals de natuur ons vormt. Onze relatie met de natuur is symbiotisch, al zou menig maatschappelijk en politiek leider dat ontkennen. Zij zien de mens als meester van de natuur. Juist deze denkwijze heeft ons aan de rand van de afgrond gebracht. Maar er is nog tijd en hoop.

De tentoonstelling bij de blooming gallery is een lofzang op het nu. Hoewel wij mensen beseffen dat we moeten veranderen en veel moeilijkheden te overwinnen hebben, weten we ook dat dit ons alleen kan lukken in een natuurlijk partnerschap met het milieu. Als partners van de natuur, niet als meesters ervan. Het werk juicht, stelt vragen, zoekt verbinding en beweegt met een natuurlijk ritme en oog voor de ruige schoonheid van de elementen.

Een symbiotische relatie wordt wel gedefinieerd als: ‘een interactie tussen organismen tot wederzijds voordeel en steun’. Ook al zijn problemen, conflicten en tegenslagen onvermijdelijk, toch is een dergelijke symbiose de enige weg voorwaarts als wij als mensen willen overleven. Het gezamenlijke werk van Michèle en Paul geeft op verschillende manieren uitdrukking aan dit idee.

Het werk van Polak en Allender is verschillende malen tentoongesteld in zowel Parijs als Amsterdam. Beiden zijn kunstenaarslid van Arti et Amicitiae in Amsterdam.

Ik ben Niki Sophia, een kleine multimedia-kunstenaar in een grote wereld. Ik maak zachte en pluizige tapijten, maar ook enorme en piepkleine figuren. Soms ook origami, en ik hou van experimenteren, dus ik verken regelmatig nieuwe materialen en technieken. Mijn werken zijn meestal erg kleurrijk, maar ze kunnen een sombere existentiële ondertoon hebben.

Het maken van mijn werken vereist geduld en tijd; voor mij is creëren altijd een manier geweest om te ontsnappen aan de snelheid en rusteloosheid van de wereld waarin we leven. Ik denk dat tijd het meest waardevolle is dat bestaat; ik wil mijn tijd geven. Ik geloof dat dat zo mooi is, het is een prachtig geschenk.

De vormen, figuren en kleuren die ik gebruik werken samen als een opening naar een andere wereld. Een plek waar tijd overvloedig is. Een plek waar we niet hoeven te rennen.

Ik wil hoog vliegen in de zachte blauwe lucht, Ik wil zwemmen in een zachte stroom water, Ik wil ergens zijn behalve in deze haastige, mistige wereld, alleen maar voor een kort moment.

with my feet in the sky
with my feet in the water
not with my feet on the ground

Vrees je om verkeerd begrepen te worden? Toen ik klein was, voelde ik zoveel, maar ik kon het niet onder woorden brengen. We verwachten niet dat een kind dat kan, we geven een kind tijd. Er was ook meer ruimte voor het onbekende, meer ruimte om te dromen en rond te dwalen. Er was een soort blind vertrouwen in wat het leven zal zijn.

Opgegroeid in een wereld van ‘ren, ren, ren’, ben ik het kwijtgeraakt. En nu mis ik het.

Terwijl ik probeer terug te krijgen wat ik verloren ben, word ik geconfronteerd met het feit dat ik wel de woorden heb, maar dat het niet genoeg is. Voortdurend verlangend naar meer, groter en beter. Het is zo rusteloos. Leven in een rusteloze wereld heeft me rusteloos gemaakt.

Dat is eng. Ik ben bang dat mijn woorden niet genoeg zijn om te belichamen wat ik voel.

Als maker ben ik op zoek naar manieren om te zeggen wat ik niet onder woorden kan brengen. Ik hoop dat ik niet alleen ben – misschien als we samen een manier vinden om elkaar te begrijpen, komt alles goed?

Een goede vriend van mij citeerde ooit Grace Lee Hobbs: “Verander jezelf om de wereld te veranderen.”

Het perspectief dat we hebben, is nauwelijks objectief. De manier waarop we naar iets kijken, kan ons vaak een aanwijzing geven over wat er binnenin gebeurt. Ik geloof dat we vaak zien wat we voelen.

Door mijn werk probeer ik introspectie en contemplatie uit te lokken, vrij van de haast en drukte van deze snel veranderende wereld.

Laten we elkaars handen vasthouden <3 Ik zou graag een manier vinden om gelukkig en volledig te zijn, allemaal samen <333